حسب حالی

نتبجهٔ کنکور از چیزی که فکرش را می‌کردم بهتر از آب درآمد. رتبه‌ام آن قدر خوب هست که بهترین امیدهایم ادامه پیدا کنند، بدون اینکه قطعی و حتمی باشند. همین هم خوب است. من به همین وضعیت «امکان» هم راضی‌ام. ذهنم درگیر روزهای بعد است و اینکه چگونه نظم جدیدی برقرار کنم. چون حالا اوضاع با یک هفته قبل فرق کرده؛ حالا می‌دانم روانشناسی بالینی تهران قبول می‌شوم و باید برایش آماده شوم. این هم به همان اصل لیاقت برمی‌گردد؛ فکر می‌کنم وقتی چیزی را می‌خواهی باید به خودت ثابت کنی که لیاقتش را داری. اگر کل تابستان را با جدیت مطالعه کنم برایم مسلم می‌شود که لایق همان دانشگاه و همان رشته هستم که می‌خواهم.