از روانشناسی رشد آموختم

1. آدم ها تا زنده‌اند رشد می‌کنند. رشد در هیچ سنی متوقف نمی‌شود. 
2. احتمالا مهم‌ترین خوراک و لازمهٔ رشد روابط محبت‌آمیز و حمایتگر است؛ چون در هر سنی، محبت و حمایت اجتماعی می‌تواند جای خالی بقیه لوازم و ضروریات رشد را در حد خوبی پر کند. 
3. بیشتر تفاوت‌های جنسیتی، ریشه‌های فیزیولوژیک دارند. فرهنگ‌ها این تفاوت‌های را پررنگ، تشدید و ارزشگذاری می‌کنند و به تضاد و دوگانهٔ زن-مرد می‌کشانند. دربارهٔ هر تفاوت منفرد جنسیتی باید از خودمان این سوال‌ها را بپرسیم: ریشهٔ فیزیولوژیک این تفاوت چیست؟ چرا و به کدام دلیل انطباقی جامعه این تفاوت را پررنگ کرده؟ اصرار بر این تفاوت برای فرد و جامعه چه فواید و ضررهایی دارد؟ بیشتر تفاوت‌گذاری‌های جنسیتی حالا دیگر لزوم و فایده اولیه‌شان را از دست داده‌اند اما بعضی از آن‌ها ممکن است هنوز مفید باشد. (مثلا جدا کردن تورنمنت‌های ورزشی دخترها و پسرها)
4. سبک زندگی آدم‌ها در جوانی تعیین می‌کند که دوران سالخوردگی‌شان چگونه باشد. هر کدام از ما همین حالا داریم به وضعیت جسمی، روانی، اخلاقی و ارتباطی دوران پیری‌مان شکل می‌دهیم. 
5. زندگی پر از چالش و دشواری است اما در دل این چالش‌ها پاداش‌های فراوانی هم تعبیه شده‌است. کسانی که به رغم همهٔ چالش‌ها به پیشروی ادامه می‌دهند بارها و در دوره‌های گوناگون عمر طعم «نشئهٔ زندگی‌» را می‌چشند.